همانطور که همه می دانید 14 فوریه روز ولنتاین و روز عشاق در کشورهای مسیحی است ولی آیا می دانید ایرانیان باستان هم همچنین مناسبت و روزی داشتند

کمتر کسی است که بداند ما هم در ایران باستان نیز چنین روزی داشتیم و تاریخ آن درست 29 بهمن ماه است نام آن "سپندار مذگان" یا "اسفندار مذگان" بود. فلسفه بزرگداشتن این روز به عنوان "روز عشق" به این صورت بوده است که در ایران باستان هر ماه را سی روز حساب می‌کردند و علاوه بر اینکه ماه‌ها اسم داشتند، هریک از روزهای ماه نیز یک نام داشتند. بعنوان مثال روز اول "روز اهورا مزدا"، روز دوم، روز بهمن ( سلامت، اندیشه) که نخستین صفت خداوند است، روز سوم اردیبهشت یعنی "بهترین راستی و پاکی" که باز از صفات خداوند است، روز چهارم شهریور یعنی "شاهی و فرمانروایی آرمانی" که خاص خداوند است و روز پنجم "سپندار مذ" بوده است. سپندار مذ لقب ملی زمین است. یعنی گستراننده، مقدس، فروتن. زمین نماد عشق است چون با فروتنی، تواضع و گذشت به همه عشق می ورزد. زشت و زیبا را به یک چشم می نگرد و همه را چون مادری در دامان پر مهر خود امان می‌دهد. به همین دلیل در فرهنگ باستان اسپندار مذگان را بعنوان نماد عشق می پنداشتند. سپندار مذگان جشن زمین و گرامی داشت عشق است که هر دو در کنار هم معنا پیدا می‌کردند. در این روز زنان به شوهران خود با محبت هدیه می‌دادند. مردان نیز زنان و دختران را بر تخت شاهی نشانده، به آنها هدیه داده و از آنها اطاعت می‌کردند. ملت ایران از جمله ملت هایی است که زندگی‌اش با جشن و شادمانی پیوند فراوانی داشته است (برعکس امروز) و به مناسبت‌های گوناگون جشن می‌گرفتند و با سرور و شادمانی روزگار می‌گذرانده‌اند. این جشن‌ها نشان دهنده فرهنگ، نحوه زندگی، خلق و خوی، فلسفه حیات و کلا جهان بینی ایرانیان باستان است. شاید هنوز دیر نشده باشد که روز عشق را از 25 بهمن  به  29 بهمن (سپندار مذگان ایرانیان باستان) منتقل کنیم.

اینم از آهنگ ترکی بسیار زیبای soz verdim  از گورکان GURKAN که خودم آپلودش کردم  . میتونید از اینجا دانلود کنید